Toegeeflijkheid is geen teken van liefde

Op JM online las ik een interessant artikel over de Britse opvoedkundige Sue Palmer die de gevolgen van onze westerse opvoedmethoden analyseert. Ouders met tijdgebrek, fastfood, veel tv en computergames en elke dag clubjes zijn volgens Palmer een giftige cocktail die de sociale, emotionele en cognitieve ontwikkeling schaadt van opgroeiende kinderen. Twintig procent van de Britse jongeren krijgt een ontwikkelingsprobleem of geestelijke stoornis. Palmer koppelt deze cijfers aan opvoedingsfouten die wij in het westen begaan. Dat liegt er niet om.

Het gemak van schermpjes en kant-en-klaar eten, de wens om je kind te voeden en te vermaken. Als werkende ouder maken we ons hier allemaal in meer of mindere mate wel eens ‘schuldig’ aan. Zolang het vooral die mindere mate betreft kunnen we nog rustig ademhalen. We moeten ons bewust zijn van dit fenomeen en bewuste keuzes maken hoe we de opvoeding invulling geven.

In haar boek, Toxic Childhood, geeft Palmer praktische tips over wat een kind wél nodig heeft: echte aandacht van zijn ouders, gezond eten, voldoende nachtrust, de mogelijkheid om echt te spelen en dan liefst buiten, in de natuur. Het moet zandtaartjes kunnen bakken om in zijn eigen kindertempo de wereld te ontdekken. Hoe jonger het kind, hoe meer slow time het nodig heeft.

Het artikel sluit af met opvoedtips van Palmer.

Geen tv in de kinderkamer.
Check.
Gun je kind vrije tijd.
Check.
Overlaad je kind niet met speelgoed.
Check.
Wees niet te toegeeflijk.
Hmm… Dat is er eentje waar ik persoonlijk nog aan kan werken. Een uitzondering is zo gemakkelijk gemaakt. Terwijl regels juist zo belangrijk zijn voor stabiliteit en een veilig gevoel.