Twee jaar geleden schreef ik op verzoek van Tischa Neve een gastcolumn voor haar nieuwe opvoedboek. Omdat het boek veel te dik werd, was er geen ruimte voor het onderwerp slapen. Graag wil ik het hier met jullie delen.
‘Suja suja Mijntje lief, ga maar lekker slapen. Suja suja Mijntje lief, eerst nog even ga-ha-pen.‘ Meestal moest ik zelf harder geeuwen dan mijn dochter als ik dit liedje zong. Mijn kinderen vonden het altijd heerlijk om te luisteren en mee te zingen voor het slapengaan. Liedjes werden prentenboekjes en later ging ik voorlezen. Vergezeld van nog even kletsen, knuffelen of masseren. Mijn zoontje had een fase dat hij een getal noemde en zoveel kusjes moest ik hem geven. Ik voelde me soms in de tang genomen, vooral als we de tel kwijtraakten en hij vond dat ik opnieuw moest beginnen. Maar liever even doorkussen dan dat je nog drie keer wordt teruggeroepen met ‘mama, ik kan niet slapen!’. Op tijd en genoeg slapen. Wat een hot item is dat toch. Niet alleen voor kinderen, ook voor moeders. Ik herinner me nog goed dat ik (toen beide kindjes nog niet naar school gingen) op de fiets zat en dacht: Als ik nu van mijn fiets val, kom ik misschien wel een weekje in het ziekenhuis te liggen en dan wordt er voor mij gezorgd. Ik vond dat best heftig, maar laten we eerlijk zijn: slaap is cruciaal. Logisch dus dat we willen dat kinderen voldoende uren maken en dat het naar bed brengen soepel verloopt.
Kinderen hebben er een handje van om het moment van slapengaan eindeloos te rekken. Ook die van mij. ‘Nog één knuffel, mam. Heb je aap al welterusten gezegd? Wil je nog een regenboogje doen?’ Dan maak ik tien boogjes met mijn duimen op hun voorhoofd. Ze lijken soms spraakwater te hebben geslikt tijdens het tandenpoetsen. Superleuk natuurlijk al die verhalen, maar het is de hoogste tijd… Ze bespeuren mijn haast en dat werkt altijd averechts. Als ik de tijd neem en rust uitstraal zijn we allebei blij als het lichtknopje uitgaat. Ik kan aan de omhelzing voelen wanneer mijn zoontje klaar is om mij, en daarmee de dag, los te laten. Waarom trap ik dan toch zo vaak in dezelfde valkuil? Ik ben ook maar een mens. En ook nog eens een werkend mens; die hebben altijd haast. Wat helpt is de tijd nemen en vaste rituelen volgen met een kop en een staart. De tijd nemen we met een pagina uit Slaapklets. De staart van het ritueel is bij mijn dochter lange tijd het aanzetten van een cd’tje geweest. Of ik geef haar een hoofdmassage waarbij ik zachtjes aan haar haren trek (van mijn kapper geleerd!). Mijn zoon heeft een vaste riedel voordat ik zijn kamer verlaat: ‘Welterusten, slaap lekker, tot over tien minuutjes of tot morgen, mimpi manis.’ Ja, als mama haar volle aandacht erbij houdt dromen we allemaal zoet.